Οι ζωγραφιές μας για το θεατρικό "Ποίηση και θάλασσα" με την καθοδήγηση της Δασκάλας των Εικαστικών κυρίας Κατερίνας Χατζηγιαννούλη.
ΚΟΝΤΑ ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ
(Μ.ΚΑΠΟΤΗΣ,Ν.ΚΑΠΟΤΗΣ,Θ.ΚΟΥΝΟΥΠΑΣ,Θ.ΚΟΥΙΜΑΝΗΣ,Δ.ΚΛΙΜΕΝΚΟ)
div data-configid="25025882/35814894" style="width:525px; height:371px;" class="issuuembed">
Ο μικρός πρίγκιπας Η ιστορία του μικρού πρίγκιπα είναι ένα μαγικό παραμύθι γραμμένο για μικρούς και μεγάλους. Είναι ένα παραμύθι διαχρονικό, αφού εδώ και πενήντα τέσσερα χρόνια αφήνει με τον ίδιο τρόπο άφωνους από συγκίνηση όσους το διαβάζουν. Ένας πιλότος, που, κουρασμένος από τη σχέση του με τους ανθρώπους, ζει αποτραβηγμένος από αυτούς, σε μια από τις πτήσεις του αναγκάζεται να προσγειωθεί στην έρημο της Σαχάρας, γιατί το αεροπλάνο του παθαίνει βλάβη. Βρίσκεται στη μέση του πουθενά, με προμήθειες νερού ίσα ίσα για οχτώ μέρες. Εκεί συναντάει το μικρό πρίγκιπα, ένα χρυσαφένιο παιδί, φερμένο από έναν άγνωστο πλανήτη μεγάλο όσο ένα σπίτι. Ο μικρός πρίγκιπας ταξιδεύει εδώ κι ένα χρόνο, επισκέπτεται καινούριους πλανήτες, θέλει να δει και να μάθει. Είναι όμορφος κι ευαίσθητος, αμείλικτος και διάφανος, περίεργος κι απρόβλεπτος όπως μονάχα τα παιδιά μπορούν να είναι. Ο πιλότος, την ώρα που αγωνίζεται να επισκευάσει το χαλασμένο αεροπλάνο του κι ανησυχεί για την επιβίωσή του, αναγκάζεται ν' αντιμετωπίσει ένα παραμυθένιο πλάσμα, που είναι ερωτευμένο μ' ένα τριαντάφυλλο, που παρηγορεί τη μοναξιά του με ηλιοβασιλέματα, που έχει όλα κι όλα τρία μικροσκοπικά ηφαίστεια και λαχταράει ν' αποκτήσει ένα αρνάκι έστω κι αν αυτό είναι σε ζωγραφιά και δε φαίνεται, γιατί είναι κλεισμένο σ' ένα κασόνι. Ο μικρός πρίγκιπας, μέσα από τις δροσερές αναμνήσεις του ταξιδιού του, ξετυλίγει μπροστά στα μάτια του πιλότου όλη την επιπολαιότητα, την υπεροψία, τη μιζέρια, τη δίψα για εξουσία και λεφτά, τη μοναξιά των ανθρώπων. [...] http://1dim-agrin.ait.sch.gr/edidaskalia/pluginfile.php/96/mod_page/content/6/O_MIKROS_PRIGKIPAS_ebook_Downloaded_from_eBooks4Greeks.gr.pdf
ΚΟΝΤΑ ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ
(Μ.ΚΑΠΟΤΗΣ,Ν.ΚΑΠΟΤΗΣ,Θ.ΚΟΥΝΟΥΠΑΣ,Θ.ΚΟΥΙΜΑΝΗΣ,Δ.ΚΛΙΜΕΝΚΟ)
div data-configid="25025882/35814894" style="width:525px; height:371px;" class="issuuembed">
View more presentations or Upload your own.
To συσσίτιο (Απόσπασμα από το βιβλίο"Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου" της Άλκης Ζέη) σε κόμικ
Εργασία των: Όλγας Γ., Κωνσταντίνας Κ., Ηούς Μπ. και Ζωής Π.
Λύσε το σταυρόλεξο
κλικ εδώ
 |
Εργασία των: Μάτας Α., Όλγας Α., Ευαγγελίας Χ., Άννας Μαρίας Στ. και Αρετής Μπ. |
Το εξώφυλλο που δημιουργήσαμε για το βιβλίο της Άλκη Ζέη
"Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου"
 |
| Εργασία των Νικόλα Μπ., Χρήστου Π. και Ιωσήφ Χ. |
Διαβάζουμε:
κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο να ακούσεις ένα απόσπασμα από το βιβλίο
Διαβάζουμε:
Ευγένιος Τριβιζάς «Ένα δέντρο μια φορά The Boy And The Tree»
Eπιλογή από το βιβλίο του Τάκη Μπενά:
«Της Κατοχής – μνήμες μικρές σαν χρέος»
ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΠΕΙΝΑ
1. ΑΕΡΑΑΑΑΑ….
Τέλη Μάη του ΄41. Τα σχολειά ξανάνοιξαν και ξαναπιάσαμε το νήμα εκεί που κόπηκε την αυγή της 28ης Οκτωβρίου 1940. Μια περίεργη αίσθηση να πηγαίνεις πρωί πρωί για το σχολειό και να περπατάς στους δικούς σου δρόμους, στους γνωστούς, ανάκατα με τους Γερμανούς. Όλοι μας μελαγχολικοί, κατσούφηδες. Και οι καθηγητές το ίδιο. Κάποιες παλιές συνήθειες, να μαζευόμαστε κάνα τέταρτο πριν το κουδούνι στην πλατεία Κοραή και να παίζουμε μπάλα, τις κόψαμε. Καμιά διάθεση για παιχνίδι. Μαζευόμασταν όμως σαν πριν και μαύριζε η πλατεία από το παιδομάνι, βούιζε από το σούσουρο.
Θα ΄τανε δε θα ΄τανε καμιά βδομάδα που είχαμε ξαναρχίσει το σχολειό όταν εκείνο το πρωινό, κατά τις οχτώ παρά πέντε κι ενώ περιμέναμε το κουδούνι να χτυπήσει, φάνηκαν κάτι αυτοκίνητα φορτηγά με τους πρώτους πρώτους Ιταλούς που μπαίνανε στην πόλη. Μέχρι τότε, τους Ιταλούς τους ξέραμε από τις φωτογραφίες και πιο πολύ από τις γελοιογραφίες του πολέμου. Έτσι καμαρωτούς, κοκορόφτερους, κάπως ελαφρώς αναιδείς. Μόλις πήρανε τ΄ αμάξια τη στροφή στο σταυροδρόμι και άρχιζαν να περνούν σύρριζα στην πλατεία, τραβώντας για του Βρυώνη, ξέσπασε ο αχός. Καμιά συνεννόηση, ούτε που προλαβαίναμε για κάτι τέτοιο. Ξέσπασε ομαδικά και αυθόρμητα η κραυγή από καμιά εφτακοσαριά στόματα: αέρααααα – αέρααααααα…. Ο κόσμος που διάβαινε πάγωσε. Στις πόρτες των μαγαζιών βγήκαν καταστηματαρχαίοι και υπάλληλοι να δούνε τι γίνεται. Κι εμείς δώστου να φωνάζουμε περισσότερο με μανία, με πλάκα αλλά και με μια οργή που δεν κρυβότανε. Οι μεγάλοι, Πέμπτη και Έκτη τάξη μπροστά, στο ρείθρο της πλατείας και να κουνάμε χέρια, τσάντες, βιβλία. Χαμός.
Ξάφνου, το πρώτο φορτηγό φρενάρισε, σταμάτησε και πήδηξε από μπροστά ένας αξιωματικός κι από την καρότσα κάμποσοι φαντάροι. Μας πλησίασε χειρονομώντας άγρια, κατακόκκινος και βρίζοντας, μόνο που δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Στο επόμενο λεπτό, καμιά δεκαριά στρατιώτες κινήθηκαν καταπάνω μας με φανερές τις άγριες διαθέσεις τους για ξυλοφόρτωμα. Ο αξιωματικός όμως επεμβαίνει. Τους βάζει τις φωνές, τους μαρμαρώνει και τους στέλνει πίσω. Και τότε, αυτός ο νεαρός ανθυπολοχαγός, μας πλησιάζει ολομόναχος, μας κοιτάζει έντονα και δείχνει τις γροθιές του. Καταλάβαμε. Ζητούσε έναν από μας να τον αντιμετωπίσει. Ένα ψηλό παιδί της Έκτης, γερός και γυμνασμένος από το μπάσκετ, πετάχτηκε αμέσως, βγήκε μπροστά και του κούνησε το κεφάλι. Κι άρχισε τότε ένα ματς πυγμαχίας απίθανο, μέσα στην απόλυτη σιωπή. Δεν κουνιόταν φύλλο. Όλοι μαρμαρωμένοι, μαθητές, διαβάτες, Ιταλοί, παρακολουθούσαμε χωρίς ανάσα τις γροθιές που πέφτανε σύννεφο. Θα κράτησε δυο λεφτά, τρία, όχι πιο πολύ. Γιατί μια ξαφνική αριστερή γροθιά του δικού μας, βρήκε τον Ιταλό στο στόμα και τον πήραν τα αίματα. Σταμάτησε, έβγαλε το μαντίλι του, έδιωξε πάλι πίσω τους φαντάρους που έκαναν να ορμήσουν απάνω μας και μετά πλησίασε το νικητή, του έδωσε το χέρι, χαιρέτησε κι ανέβηκε στ΄ αμάξι που ξεκίνησε τραβώντας πίσω του ολόκληρη τη σταματημένη φάλαγγα.
Αυτά γινήκανε έτσι, όπως τα γράφω και ζούμε ακόμα πολλοί που τα θυμόμαστε. Μόνο που τότε, πάνω στην άψα της ηλικίας και της εποχής, δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πολλά πράγματα. Μας έφτανε που νίκησε ο δικός μας. Τον πήραμε σηκωτό μέσα στο σχολειό και βέβαια μάθημα δεν έγινε την πρώτη ώρα. Οι καθηγητές, ρωτούσαν, εμείς διηγούμαστε τι έγινε, γελούσαμε ευχαριστημένοι. Το σχολειό βούιζε σαν μελίσσι. Γίνανε βέβαια και οι απαραίτητες νουθεσίες, να προσέχουμε μη βρούμε κάνα μπελά και τέτοια. Αλλά ποιος άκουγε.
Αργότερα, πολύ αργότερα, καθώς η μνήμη ξαναζούσε το περιστατικό και η πείρα το φώτιζε λίγο λίγο, αρχίσαμε κάπως να καταλαβαίνουμε πως «ο άνθρωπος εν πολέμω» δεν είναι πάντα το σαρκοβόρο θηρίο.
Και μη με ρωτάτε το όνομα του νικητή. Δεν το θυμάμαι. Ποτέ δεν το κράτησα στη μνήμη μου. Πάντα απαντούσα στον εαυτό μου όταν με ρώταγε, κουνώντας το κεφάλι. Ίσως μια αυθόρμητη, ενστικτώδης στάση προφύλαξης εκείνου του λεβεντόπαιδου που σημάδεψε μέσα στις καρδιές μας το ξεκίνημα της Αντίστασης, που δε θ΄ αργούσε να φτάσει «φοβέρες και μ΄ αίματα».
Τα φανταστικά ιπτάμενα βιβλία του κου Μόρις Λέσμορ
Ταινία μικρού μήκους
Πρόκειται για "την ιστορία των ανθρώπων που αφοσιώνουν τις ζωές του στα βιβλία
και τα βιβλία τους το ανταποδίδουν"
"Ο φεγγαροσκεπαστής"
Μας δίδαξε ότι αν ενωθούμε όλοι μαζί και γίνουμε ένα, μπορούμε να τα καταφέρουμε με σκληρή δουλειά όλοι μαζί για να έχουμε ένα φανταστικό αποτέλεσμα που θα μας έχει ευχαριστήσει πάρα πολύ ! (σχόλιο μαθήτριας της ομάδας των Υπερτεσσάρων)
Ένα παραμύθι που μιλά για τον θυμό.
ΕΝΙΣΧΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ ΓΙΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΣΤΟΥΣ ΕΦΗΒΟΥΣ
Διαβάζουμε:
Το βιβλίο των αυτοκρατόρων
Μαρία Αγγελίδου εικονογράφηση: Γιώργος Δημητρίου
Το Βυζάντιο -ευτυχώς!- δεν είναι μόνο χρονολογίες και ονόματα και βιβλία σε ράφια σκονισμένα. Είναι θαύμα και ιστορία αληθινή μαζί. Είναι Πόλη αλλά και Αυτοκρατορία. Είναι στρατηγοί και πειρατές και κυρίες πανέξυπνες και κάστρα με λάβαρα πολύχρωμα και ταξίδια που όμοιά τους δεν έχουν ξαναγίνει. Είναι στεριές πολλές και παράξενες. Θάλασσα μία. Απέραντη. Είναι αυτοκράτορες και λιμάνια και παλάτια σ' όλα τα χρώματα. Είναι μια ιστορία μεγάλη σαν τον κόσμο. Μια ιστορία που γέννησε παραμύθια αμέτρητα. Κι ένα παραμύθι που ακόμα γράφει ιστορίες. Και βιβλία.